کد مطلب:30053 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:99
او هفت ساله بود كه همراه پدرش به مدینه آمد. پیامبر خدا چون او را بدید، تبسّمی كرد، سپس دست گشود و عبد اللَّه با وی بیعت كرد.[5]. و چون پدرش جعفر در جنگ موته به شهادت رسید، پیامبر صلی الله علیه وآله تربیت او را به عهده گرفت.[6]. عبد اللَّه از طرف مادر با محمّد بن ابی بكر و یحیی بن علی بن ابی طالب، برادر بود.[7] او را با اهل بیت، پیوندی استوار بود. او برادرزاده امام علی علیه السلام و همسر زینب، دختر گرامی امام علی علیه السلام بود. عبد اللَّه در جنگ صِفّین، همراه علی علیه السلام بود.[8] امام علیه السلام بدو اجازه نبرد نمی داد و به هنگام بازگشت به كوفه فرمود:«چنین كردم تا نسل بنی هاشم نگسلد».[9]. عبد اللَّه، دستی بخشنده، زبانی گویا و در راه حق، گام هایی استوار داشت. او را یكی از سخاوتمندان مشهور عرب[10] و در میان آنان سخاوتمندترین دانسته اند.[11] مورخان و شرح حال نگاران، درباره سخاوتمندی او داستان ها گزارش كرده اند[12] و او را بدین جهت، «دریای جود» نامیده اند.[13]. او در هر جا، حق را بیان می داشت و جایگاه والای علی علیه السلام و اهل بیت علیهم السلام را پاس می داشت و از این كه بر شجره ملعون بنی امیه در پیش دیدشان طعن زند، پرهیز نداشت[14] و با این همه، معاویه او را اكرام می كرد.[15]. او پس از علی علیه السلام همراه حسنین علیهما السلام و پیرو راستین آنان بود و از این كه در كربلا حضور نداشت، تأسّف می خورد و از این كه فرزندانش در پیش دید ابا عبد اللَّه الحسین علیه السلام شربت شهادت نوشیده بودند، بر خود می بالید.[16]. عبد اللَّه به سال 80 هجری (عام الجحاف)[17] در هشتاد سالگی در مدینه زندگی را بدرود گفت.[18].
ابو جعفر، عبد اللَّه بن جعفر بن ابی طالب قُرَشی هاشمی از صحابیان پیامبر خداست.[1] هنگامی كه اوّلین گروه مسلمانان به حبشه هجرت كردند، جعفر بن ابی طالب - كه به «طیّار (پروازگر)» و «ذو الجَناحَین (دارای دو بال)»[2] مشهور است - همراه همسرش اسماء بنت عمیس با آن گروه بود.[3] عبد اللَّه در آن دیار به دنیا آمد.[4].